...trrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrr

...Langi Sleði fór á framandi slóðir nú nýverið. Slóðir skálda og smörrebröðs, íslenskra kaupahéðna sem versla bæði fyrir milljarða og bankayfirdrætti.
Danmörk. trrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrr.
Ég reyndi nokkrum sinnum að eyða peningum á Strikinu en í hvert sinn heyrði ég Íslendinga hrópa og skipuleggja eins og þeir væru staddir í fremstu víglínu í orrustunni við Waterloo.
Við þann atgang hvarf ég inní mig, varð lítill í sálinni og langaði ekkert að versla.
Svo ég verslaði nánast ekkert, ákvað þess í stað að einbeita mér að trrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrr.
Afslöppun. Ég komst að því að ég var orðinn eins og upptrekkt leikfang, án nokkurs skemmtanagildis og skoppaði nú þess í stað um hliðargötur Kaupmannahafnar stefnulaust. trrrrrrrrrrrrrrrrrr.
Ég heimsótti mikið af múglistasöfnum sem flest hétu Smörrebröðsstofur, sat þar slappaði af og skrifaði af áfergju.
Hugmyndir dúndruðust niður svo ég rétt hafði ráðrúm til að skrifa þær niður, þar sem ég var einnig verulega upptekinn við að borða smörrebröð og trrrr.
Smám saman náði fjöðurin að slakna og ég var orðinn hann á ný... eða öfugt.
Næst segi ég ykkur frá drengjunum sem höfðu augu eins og undirskálar.

Góðar stundir
Langi Sleði