...einhvern veginn

...eru atvikin undanfarnar vikur ekki til þess fallin að skrifa um þau hér.
Þá fyrst, gerði ég mér grein fyrir því að ég hef treyst á mátulega lítil og ómerkileg atvik, til að fóðra hugarflugið. Blaðra stefnulaust um fáránleika hversdagsins. Sem er í sjálfu sér ágætt líka, því að lífið snýst kannski um að sjá litinn í smáu atriðunum.
Að hluta til.
En lífið markast ekki af þessum atburðum.
Það hefur nefnilega mikið gengið á undanfarið og þessi stóru atvik, skyggja einhvern veginn á allt annað.
Ég er í þungum þönkum.
Eins og finnarnir punkum pönkum... pallalla.
Kannski er finger pointing season að renna upp og þá er einmitt alfarsælast að halda að sér höndum.
En svona til að segja ykkur eitthvað lítið, þá fór ég í eurovision partý eins og alheimur nú á laugardaginn.
Þar hitti ég fyrir marga félaga og fólk sem ég þekkti ekki neitt.
Mér líst nú sjaldan illa á fólk við fyrstu kynni, en þegar miðaldra maður fer að djamma í Iron Maiden bol, þá kemur átómatískt smá bremsa á mig.
Þessi maður var ákafur stuðingsmaður Lordi.
Það var þó ekki fyrr en í stigagjöfinni sem hann fór að fara í taugarnar mínar. Hann öskraði allan tímann, eins og móðursjúk hýena. Ég settist út í horn og pældi í því hvernig ég gæti losnað við þetta viðrini, myndi hann elta köttinn út, ef ég klæddi hann í gúmmíhanska. Mér til ómældrar ánægju, hrópaði hann að lokum: "nú er ég farinn inn í bæ til að hrópa á alla sem eru ekki þungarokkarar... In your face". Það var ekki fyrr en þá að ég uppgötvaði að hann var hommi.
Brokeback mountain meets Priscilla and Lordi.
Ég var kominn heim kl 12.
Vona að ykkar partý hafi verið betra.

Góðar stundir
Langi Sleði