...fréttir

...um daginn fékk ég þau válegu tíðindi, að það væru fleiri sem ættu við offitu að stríða en þeir sem þjáðust af vannæringu.
Þessi þróun veldur mér einkum óhug, þar sem ...stórar konur, virðast vera sérstaklega veikar fyrir mér.
Eitthvað var mér farin að leiðast einveran um daginn og bauð því stúlku út að borða. Nema hvað, ég var staðráðinn í að nýta kosti mína til að ná athygli þessarar stúlku. Þegar á staðinn var komið, pöntuðum við huggulegan fordrykk í setustofunni og völdum þriggja rétta gúrme máltíð. Kvöldið hófst samt þannig að það var enginn sérstakur neisti, ekki eimur af því sem er kallað bál í sál. Eftir forrétturinn, var hún ekki bara farin að uppnefna mig, heldur sífellt að skamma þjóninn fyrir að neita að gefa henni símanúmerið sitt.
...ég var miður mín.
Ég flúði augnablik inn á salerni, svona til að hressa mig við og það var þá sem ég fór að kveikja á heilanum. Listir, bókmenntir, lífleg viðhorf á nútíma samfélag, dásemdir daglegs amsturs... virðist bara ekki vera að virka á konur þessa lands.
Kannski átti ég að kveikja á þessu, tíu árum fyrr.
Ég, sjálfur þurfti að taka á þeim breytingum, sem mér, greinilega, óafvitandi hafa orðið á lífinu í kringum mig.
Ég þurfti greinilega að nýta mér veikleika kvenna.
Ég fór inn til kokksins og afpantaði restina af máltíðinni hennar
og pantaði í staðinn, feitustu hrossabjúgu sem fundust í Reykjavík.
Eftir því sem hún át meira af bjúgunum, varð hún ástleitnari í minn garð. Ég veit ekki hvernig er hægt að skýra þetta, kannski er eitthvað "Langa Sleða ómótstæðilega-gen" í fitu. Hvað um það þetta svínvirkaði og þegar við vorum á leiðinni út, lamdi hún þjóninn fyrir að reyna að rétta sér símanúmerið sitt. Sagði að, svona hagaði fólk sér nú bara ekki!!!
Daginn eftir hugsaði ég, ef þetta eru örlög mín, þá er eins gott að taka á því af alvöru og karlmennsku.
Í gær seldi ég litla bílinn minn og keypti mér stóran fjórhjóladrifsbíl.
Maður verður jú að geta flutt þessar elskur!!!

Góðar stundir
Langi Sleði